بارش های شهاب سنگ هنگامی رخ می دهد که گرد و غبار یا ذرات از سیارک ها یا ستاره های دنباله دار با سرعت بسیار بالا وارد جو زمین شود. هنگام برخورد با اتمسفر ، شهاب سنگ ها با ذرات هوا تماس پیدا کرده و اصطکاک ایجاد می کنند و شهاب سنگ ها را گرم می کنند ، گرما بیشتر شهاب سنگ ها را تبخیر می کند و چیزی را بوجود می آورند که ما افتادن ستاره ها می نامیم .
در حالی که ذره های سرگردان مواد از همه جهت به زمین برخورد می کنند، بارش های شهاب سنگی منظمی وجود دارند که در این زمان منجمان می توانند پیش بینی های بهتر در مورد اینکه چگونه و از چه مسیری بسیاری از شهاب سنگ ها به زمین برخورد خواهند کرد ، ایجاد کنند . تفاوت کلیدی این است که بارش های شهاب سنگی زمانی رخ می دهد که زمین دور دنباله ای از ذراتی که توسط یک دنباله یا سیارک به جا مانده اند ، بچرخد . بسته به جایی که دنباله ذرات طی یک سال خاص می افتند ، بارش های شهاب سنگ می تواند بیشتر یا کمتر باشد.
بیشتر شهاب سنگ ها در حدود ۶۰ مایل (۹۶٫۵ کیلومتر) قابل مشاهده هستند. بعضی از جهش های شهاب سنگ های بزرگ باعث بوجود آمدن یک فلاش درخشان تر به نام شهاب روشن می شوند که اغلب در طول روز می تواند دیده شوند و تا فاصله ۳۰ مایل (۴۸ کیلومتری) شنیده شود. به طور متوسط، شهاب سنگ ها می توانند در جو حدود ۳۰٫۰۰۰ ، مایل در ساعت ( ۴۸٫۲۸۰ کیلومتر در ساعت) سرعت خود را طی کنند و به درجه حرارت حدود ۳۰۰۰ درجه فارنهایت (۱۶۸۰ درجه سانتیگراد) برسند.
اکثر شهاب ها بسیار کوچک هستند، برخی از آنها به اندازه دانه های شن و ماسه اند، بنابراین در هوا نفوذ می کنند. اندازه های بزرگتری که به سطح زمین می رسند شهاب سنگ نامیده می شوند و کمیاب هستند.
این که آیا یک شی از هم جدا می شود یا نه بستگی به ترکیب آن ، سرعت و زاویه ورود دارد . یک شهاب سنگ با سرعت بالا در یک زاویه مکعبی (در یک جهت کج تا نسبتا مستقیم) فشار بیشتری را متحمل می شود. شهاب های ساخته شده از آهن مقاومت بیشتری نسبت به شهاب های سنگی دارند . حتی یک شهاب سنگ آهنی معمولا زمانی که جو فشرده می شود تقریبا در فاصله ۵ تا ۷ مایلی می شکند.